ಸಾಯಿಸುವವರು ಮತ್ತು ಸಾಯಬಯಸುವವರು!

ಹಲವು ಸಮಯದಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಎರಡು ಶಬ್ಧಗಳಿವು. ‘ಮರ್ಯಾದಾ ಹತ್ಯೆ ಮತ್ತು ದಯಾಮರಣ’ ನಂಬುವುದಿದ್ದರೆ ನಂಬಿ. ಮೊದಲನೆಯದರಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ಸಾಯುತ್ತಾರೆ. ಎರಡನೆಯದರಲ್ಲಿ ಗುಣವಾಗದ ಕಾಯಿಲೆಯಿಂದ ಆಗುವ ಹಿಂಸೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಜೀವಗಳು ಸಾಯಬಯಸುತ್ತವೆ. ಹುಟ್ಟಿದಂದಿನಿಂದ ತಮ್ಮ ಆಶ್ರಯದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು, ಯೌವನ ಅವಸ್ಥೆಗೆ ಬಂದಾಗ ತಮ್ಮ ಮಾತನ್ನು ಮೀರಿ ಅವನ/ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು ತಮ್ಮ ಮಾತನ್ನು ದಿಕ್ಕರಿಸಿ ನಡೆಯುವ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮರ್ಯಾದೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹೆತ್ತವರು ಕೊಲ್ಲುವುದು ಅದು ಮರ್ಯಾದಾ ಹತ್ಯೆಯಂತೆ. ಇಲ್ಲಿ ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗ ಅದೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮುದ್ದಾಡಿದ್ದು, ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದು ಗೌಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂಸಾರ, ಸಮಾಜದ ಎದುರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮರ್ಯಾದೆ ಹೋಯಿತೆಂಬ ಒಂದೇ ಕಾರಣ ಮಕ್ಕಳ ಬಗೆಗಿನ ತಮ್ಮ ನಿಲುವನ್ನು ಕೊಲ್ಲಿಸುವಷ್ಟು ಕಠೋರವಾಗುತ್ತದೆ.
ಈ ಮರ್ಯಾದಾ ಹತ್ಯೆ ಅಲ್ಲೊಂದು ಇಲ್ಲೊಂದು ಅಪರೂಪವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆಯಾದರೂ ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಮಾತ್ರ ಅತ್ಯಂತ ಭಯಂಕರ.

ನಾನು ಇದೀಗ ಬರೆಯ ಹೊರಡುವ ಎರಡನೆಯ ಮರಣ ಅದು ದಯಾರೂಪದ್ದು ಅಥವಾ ಇಚ್ಚೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು- ಅಲ್ಲೊಬ್ಬರಿಗೆ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ಕಾಯಿಲೆ. ನೋವು ತಡೆಯಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬದುಕು ದುರ್ಬರವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅತ್ತ ಸಾವೂ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿನ ಸಂವೇದನೆಗಳು, ಭಾವನೆಗಳು ಮೂಲೆ ಗುಂಪಾಗುತ್ತಿದೆ. ವೈರಾಗ್ಯ ಜೀವನವನ್ನು ಆವರಿಸಿದೆ. ಎಳವೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಾಡಿದ ಮಕ್ಕಳು ಜಾಗತೀಕರಣವೋ, ವೈಭವೀಕರಣವೋ ಅಂತೂ ವಿದೇಶ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಾಯದ ಪ್ರಭಾವ ದೇಹದ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಕುಂದಿಸಿದೆ. ಬದುಕಿನ ಬಗೆಗಿನ ಭರವಸೆಗಳು, ಆಶಯಗಳಿಗೆ ಮಂಜು ಕವಿದಿದೆ. ಉಳಿದಿರುವುದು ಒಂದೇ ದಾರಿ ತಾನು ಸಾಯಬೇಕು, ಈ ನೋವಿನಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಪಡೆಯಬೇಕು. ಆದರೆ ಸಾವು ಇನ್ನೂ ಹತ್ತಿರ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಚಿಂತನೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದಾಗ ಸಿಗುವ ಉತ್ತರ – ತಾನಾಗಿ ಸಾಯದ ಈ ಜಡದೇಹವನ್ನು ಸಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅದು ಹೇಗೆಂದರೆ ಇತರರಿಂದ ನೋವಿಲ್ಲದೆ ತನ್ನನ್ನು ಸಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಮಾಜ ಅರ್ಥಾತ್ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕು. ಅಂದರೆ ದಯಾಮರಣ ತಮ್ಮದಾಗಬೇಕು.

ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸುತ್ತದೆ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ. ಆದರೆ ಇದು ಮರ್ಯಾದಾ ಹತ್ಯೆಯಂತೆ ಕ್ರೂರಿ ಅಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಕಠೋರತೆಗಳಿಲ್ಲ, ಸಂವೇದನಾರಹಿತ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಲ್ಲ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೇಗಿರುತ್ತದೆಂದರೆ ಒಬ್ಬರು ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಿಂದ ದೈನ್ಯರಾಗಿ ಬೇಡುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಮನಸೇ ಇಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ನೋವೇ ಆಗದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹತ್ಯೆಗೈಯುತ್ತಾರೆ. ಅಥವಾ ನರಳುವವರೇ ತಮನ್ನು ಸಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಕೊಂದವರು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಲೆಗಡುಕರಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ಸಾಯಲಾಗದೆ ತಡೆಯಲಾರದ ನೋವಿನಿಂದ ಚಡಪಡಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಶಾಶ್ವತ ನಿದ್ರೆಗೆ ಒರಗಿಸಿದ ಆತ್ಮತೃಪ್ತಿಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದೋ ಏನೋ?

ಇದು ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಎಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲ್ಪಡುವ ಆತ್ಮವನ್ನು ಹತ್ಯೆ ಮಾಡುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಅಲ್ಲ. ಈ ದಯಾ ಮರಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಮರಣಗಳು ದಯಾ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಸಂಭವಿಸಲ್ಪಡುತ್ತವೆ. ನಾವೆಲ್ಲಾ ಆಧುನಿಕ ಸಮಾಜದ ಸಂಬಂಧಗಳಿಲ್ಲದ ಬದುಕಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡವರು. ಇಲ್ಲಿ ಭಾವನೆಗಳು, ಸಂವೇದನೆಗಳು ತೊಟ್ಟಿಲಿನಿಂದ ಹೊರಬರುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮರೆಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ನೆನಪುಗಳ ಬುತ್ತಿಯಿಂದ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ. ಸಂಬಂಧಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಮಜಲುಗಳು ಸವೆದು ಹೋಗಿ ಮಕ್ಕಳೆಂಬ ಸಾಕಬೇಕಾದ ವರ್ಗವೂ ತೆರೆಮರೆ ಸೇರುತ್ತದೆ. ಕಟ್ಟಕಡೆಗೆ ಉಳಿಯಬಹುದೆಂಬ ಪತಿ-ಪತ್ನಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಕೊನೆಗೆ ಏಕಾಂಗಿ ಬದುಕು ಅಲ್ಲಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಣವಿದ್ದವರು ಈ ಒಂಟಿ ಬದುಕನ್ನು ಕೂಡಾ ಹೇಗೋ ಸಂಭಾಳಿಸಬಹುದೋ ಏನೋ? ಆದರೆ ನಾವು ಕಡುಬಡವರೆಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿದ ವರ್ಗ ಅಂತಿಮ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕಳಕೊಂಡು ಬದುಕಿನ ಅಸಹಾಯಕತೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆಗ ಈ ದಯಾಮರಣ ಜಾಸ್ತಿ ಅರ್ಥ ತರಿಸುತ್ತದೆ.
ನಾವೆಲ್ಲಾ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಭೀಷ್ಮ ಇಚ್ಛಾಮರಣ ಪಡೆದ ಕಥೆ ಓದಿದ್ದೇವೆ. ಶಸ್ತ್ರ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿ ಶರಶಯ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ ಭೀಷ್ಮನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ‘ಅಯ್ಯೋ ಹೀಗೂ ಉಂಟೇ’ ಎಂದು ನಮಗನ್ನಿಸಿದ್ದುಂಟು. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಕಠೋರ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಂದ ಇಂತದ್ದೆಲ್ಲ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಿನಂತೆ ಕೋರ್ಟು, ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ಎಂಬ ಅಧಿಕೃತ ಶಾಸನಗಳು ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈಗ ಅದೆಲ್ಲ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಷ್ಟು ನೋವಿನಿಂದ ಚಡಪಡಿಸಿದರೂ ಸಾಯಲು ನಾವು ಕಾನೂನಿನ ಅನುಮತಿ ಕಾಯಬೇಕು.
ನಿವೃತ್ತ ಶಿಕ್ಷಕಿ ದಾವಣಗೆರೆಯ ಕರಿಬಸಮ್ಮ ದಯಾಮರಣಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸುವುದು ಎಂದೋ ಮುಗಿದ ಅಧ್ಯಾಯ. ಬೆನ್ನುಹುರಿ ನೋವಿನಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದ ಆಕೆ ಬದುಕಿನಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಬಯಸಿದಳು. ಆಕೆಯ ವೈದ್ಯಕೀಯ ತಪಾಸಣಾ ಪ್ರಮಾಣ ಪತ್ರ ಸಲಿಕೆಗೆ ಹೈಕೋರ್ಟು ನಿರ್ದೇಶನ ನೀಡಿತು.
ಹೌದು, ಕರಿಬಸಮ್ಮನಂತಹ ಸಾವಿರ ಮಂದಿ ನೋವಿನಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಒಂದೇ –
“ಸಾಯಿಸುವ ಅನುಕಂಪಗಳು”